Het was vroeg, om kwart over acht in de ochtend stapte ik in mijn auto op weg naar de Schrijfdag in Diemen. Een bijeenkomst voor (aspirant) schrijvers georganiseerd door Schrijven Magazine. Gewapend met een meeneem mok koffie, een schrijfblok en mijn zonnebril was ik klaar voor de anderhalf uur durende rit. Het beloofde een mooie nazomerse dag te worden. Een dag waarbij ik normaal gesproken een uur zou gaan lopen met de hond om vervolgens met een boek op ons terras aan het water plaats te nemen. In plaats daarvan ging ik binnen zitten, in een theaterzaal om te leren van bedreven en succesvolle schrijvers. Ook leuk.
De dag was goed verzorgd, koffie thee en een gezonde lunch met broodjes en salades die me uitstekend smaakte. Er waren boeken te koop en stands met informatie over het drukken van boeken, het uitgeven van boeken en het volgen van cursussen. Verder was er voldoende tijd om kennis te maken met andere schrijvers. Of moet ik schrijfsters zeggen? Het viel namelijk op dat het grootste deel van de aanwezigen vrouw was. Kennelijk hebben mannen minder behoefte aan een dag als deze.
Ik maakte kennis met een aantal bijzondere dames, ze vertelde vol trots over hun schrijfervaring. Waar de een net begonnen was had de ander al twee boeken af. Het was bemoedigend te luisteren naar mensen die met hetzelfde worstelen als ik in dit schrijversvak, of is het meer een hobby?
Vooraf had ik een keuze gemaakt welke workshops en lezingen ik wilde bijwonen. Mijn oog was gevallen op Jowi Schmitz, Ton Rozeman, Sander Knol van Xander uitgevers en Judith Visser. Iedere schrijver vertelde op zijn of haar eigen manier en ik pikte eruit wat voor mij en mijn personage van belang is. Met name Judith sprak vermakelijk. Samen met haar prachtige zwarte hond stond ze in de theaterzaal te stralen. Ze vertelde heel open en eerlijk over de weg die ze heeft bewandeld en hoe je beste om kunt gaan met een autobiografisch roman. Daar had ik echt iets aan.
Mijn roman is niet geheel autobiografisch. Het is wel fictie met autobiografische elementen. Het gekke is dat ik merk dat juist die elementen moeilijk zijn goed over te brengen. Ik heb de neiging het waargebeurde feitelijk op te schrijven. Het is alsof ik op afstand sta en het bekijk in plaats van dat ik het (opnieuw) meemaak. Dat doe ik, denk ik, uit zelfbescherming tegen het verdriet. Daar moet ik doorheen en dat gaat me met deze nieuwe inzichten zeker lukken tijdens mijn solo schrijfweek op Texel.
De lezing van Sander Knol was helder. Het was misschien wat ontmoedigend om te horen hoe lastig het is op te vallen bij een uitgever (feitelijk ligt je boek eerst bij een stagiaire). En als het manuscript al de eer heeft gekregen dat het besproken wordt, is het nog maar de vraag of je verhaal commercieel iets gaat toevoegen. Bij een uitgever moet tenslotte het licht ook blijven branden. Als ondernemer begrijp ik de afwegingen die ze moeten maken erg goed. Ik hou wel van die duidelijkheid. Ik weet nu dat ik me niet hoef blind te staren op een uitgever, maar gewoon mijn eigen pad moet volgen en dan zie ik wel waar het me brengt. Als mijn roman de lezers kan vermaken en ontroeren is mijn missie geslaagd.
Wat ik erg goed vond was de mogelijkheid tot speeddaten met redacteuren en uitgevers. Zelf had ik daar op dat moment geen behoefte aan, maar ik kan me indenken dat het voor velen een mooi kans is vragen te stellen die betrekking hebben op hun werk.
De dag had veel van mijn concentratievermogen gekost. Ook het napraten, hoe gezellig het me ook leek, liet ik aan me voorbijgaan. Het was voor mij goed zo en na de laatste lezing ben ik in alle rust naar huis gereden. Even alleen in de auto met wat rustige muziek op de achtergrond was eigenlijk best fijn. Het blijkt uiteindelijk dat de de reis niet zo erg is. Een aangenaam moment van rust voordat ik thuiskom in de chaos van ons gezin.
Een ding is me duidelijk, er valt nog veel te leren!
Bedankt Schrijven Magazine voor de mooie dag, ik kijk uit naar volgend jaar.
Liefs Alicia
Zoals elke maand, ook nu weer een nieuw verhaal geschreven voor LotteLust en Easytoys. Voor de goede orde, de verhalen zijn altijd volledig fictie…
Vervagende grens
Genot betekent voor iedereen iets anders en de grens van vreemdgaan is met de mogelijkheden van tegenwoordig een minder duidelijke lijn geworden. Het lijkt alsof de nieuwe technieken de scheidslijn laten vervagen. De mogelijkheden zijn ongekend en het is bijna onmogelijk niet nieuwsgierig te worden. Is het fout als twee mensen genieten van een kort intiem moment zonder fysiek contact? Sinds vanmorgen denk ik van niet.
Alicia Chris 
Geef een reactie