Een natte rit.

Voor de bijeenkomsten van Vlammende Verzinsels schreef ik dit verhaal. Het thema is telefoonseks. Een onderwerp waar ik even over moest nadenken in deze tijd van app en facetime seks. Het is gelukt en ik kijk uit naar het oordeel van mijn collega schrijvers zaterdag!

Liefs Alicia

Het onmiskenbare signaal om te stoppen doemt ineens op. Fel achter een gordijn van vallend en weer opspattend hemelwater. In een reflex trap ik op de rem. Mijn hersenen kunnen de situatie nog niet verwerken. De auto slingert, het lukt me nauwelijks de wielen op mijn eigen baan te houden, de lijnen zijn haast onzichtbaar. Mijn reactie is gelukkig net op tijd.

De adrenaline giert door mijn lichaam zodra ik me realiseer dat het een fractie had gescheeld of ik was op de file voor me geklapt.

‘Fijn!’

In het donker proberen mijn ruitenwissers snel het water te verwijderen. Zelfs op de hoogste stand is het verspilde moeite en het zicht blijft slecht. Ik lette niet goed genoeg op onder deze omstandigheden, ik denk dat ik zelfs te hard reed. In gedachte was ik bij het gesprek van zojuist en het enige wat ik wil is op tijd thuis zijn om mijn kinderen naar bed te brengen.

Stapvoets rij ik verder. Mijn handen zijn klam en ik merk dat ik het stuur krampachtig vasthou. Ik realiseer me dat ik geen muziek aan heb. Ik draai aan de knop van de radio en ik hoor het ene filebericht na het andere voorbijkomen. In plaats van te zoeken naar muziek waar ik van ontspan groeit mijn frustratie met de minuut.

Het was ook geen leuk gesprek vanmiddag. De eigenaresse van alle Beauty For You schoonheidssalons was ijzig. Voor ik ook maar een woord had gesproken leek haar houding wantrouwend. Yvonne van Zanten is een vrouw die aan het roer staat van een groot imperium. Glanzend zwart haar, strak naar achter getrokken, het type vrouw dat heeft gevochten voor waar ze is. Ze geniet van de macht.

Het lijkt of wij vrouwen zakelijk harder zijn voor elkaar dan mannen. Alsof we onze verworven positie moeten verdedigen uit angst voor overname. We zouden solidair moeten zijn en elkaar ondersteunen zonder gevoelens van afgunst of concurrentie. Alleen dan staan we sterk in de door mannen gedomineerde zakelijkeleven. Mijn cosmetica merk past bij haar concept. Een samenwerking zou ervoor zorgen dat ik een groter publiek bereik en zij zou voor haar salons betaalbare en natuurlijke cosmetica ontvangen. Ze zei dat ze erover zou nadenken en erop terug zou komen. We gaven elkaar een hand, haar kilte trok door mijn lichaam en bezorgde me rillingen.

Mijn ogen beginnen te branden van vermoeidheid en ik moet zeker nog een uur rijden. Ik zie een bord staan, nog vijfhonderd meter tot de benzinepomp. Koffie en even mijn ogen van de weg lijkt me een goed idee voordat het echt mis gaat en ik besluit af te slaan.

Het is bijna vol op de parkeerplaats, ik had het kunnen weten, dichtbij parkeren was ook te makkelijk geweest. Ik ben al bijna weer op de snelweg als ik een plek vind tussen twee vrachtwagens. Er zit niets anders op dan door deze bui het stuk terug te lopen naar de benzinepomp.

Zo snel als mijn hakken het toelaten loop ik die kant op. Mijn sjaal heb ik om me heen geslagen in de hoop dat ik niet al te nat wordt. Koude dikke druppels bereiken via het nylon van mijn pantykous mijn voeten.

Deze dag wordt steeds beter.

Eenmaal binnen ontwijk ik de blikken van de chauffeurs en overige gestrande reizigers. Ze bekijken me als juryleden van een wet t -shirt contest. Ze doen maar, ik pak zo snel ik kan een dubbele espresso uit de automaat en zoek snel de veiligheid van mijn Mini weer op. Ik moet nodig Bram bellen om te vertellen dat ik wederom laat ben.

In de auto dep ik met een tissue de doorgelopen mascara en de regen van mijn gezicht, ik zet mijn telefoon op handsfree, neem een slok van de sterke drab en bel Bram.

‘Hey schoonheid,’ zegt hij op dezelfde manier als altijd. Ik merk dat mijn lichaam zich wat ontspant alleen al door zijn stem en deze twee vertrouwde woorden. Ik leun wat naar achter in de stoel.

‘Ik ben even gestopt vanwege het weer en ik heb behoefte aan koffie,’ zeg ik.

‘Hoe ging je pitch?’ vraagt hij. Het is een vraag die ik niet wil horen, of beter gezegd een antwoord dat ik niet wil geven.

‘Het ging niet zoals ik had verwacht of gehoopt. Ik reken niet op enige vorm van samenwerking.’

‘Jij red je ook wel alleen. Het komt goed.’

‘We hebben het er later nog over. Zijn de meiden nog wakker?’ 

Bewust verander ik van onderwerp, ik wil het er nog niet over hebben, dan weet ik zeker dat ik in huilen uitbarst. Dat zou Bram alleen maar ongerust maken.

‘Sorry schat, ik heb ze beide net naar bed gebracht, Sam heeft morgen haar spreekbeurt.’ 

Ik zucht diep en voel vocht ontstaan achter mijn ogen, ik heb haar niet eens kunnen zien oefenen. Ik slik het weg. Het is niet voor nu. Voor het eerst vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Kijk me zitten, nat, alleen in het donker met een kop vieze koffie. Ik had ook thuis kunnen zijn, in mijn joggingbroek verhalen voorlezen aan mijn kinderen met verse thee. De eeuwige tweestrijd die je hebt als werkende moeder is slopend. Thuis doe ik mijn kinderen te kort, mijn werk blijkt na vandaag niet goed en dan heb ik het nog niet eens over mijn liefde. Het is alsof ik overal half ben en langzaam de grip verlies op al die onderdelen uit mijn leven.

‘Gaat het?’  Mijn reactie duurt hem kennelijk te lang.

‘Sorry, ja ik ben gewoon moe, het was een lange dag. Ik zit nu doorweekt in mijn auto te wachten tot het verantwoord is verder te rijden. Het duurt nog even voor ik thuis ben, en dat alles voor helemaal niets.’ 

‘Het is nooit voor niets. Je moet even je stoel naar achter doen en tien minuten je ogen sluiten’

Hij negeert mijn irritatie, laat me alleen met mijn zelfmedelijden. Hij zou me kunnen verwijten dat ik de kinderen te weinig zie. Dat dit mijn eigen keus is. Dat ik niet moet zeuren en door moet gaan. Dat doet hij niet.

Hij heeft gelijk, even rusten zal me goed doen. Met een simpele druk op de knop glijdt mijn stoel naar achter.

‘Heb je je ogen dicht?’

‘Ja, wil je nog even aan de lijn blijven? Ik mis je.’

‘Weet ik. Beeld je maar in dat ik bij je ben. Dat we samen dobberen op een bootje onder de Spaanse zon.’ 

‘Dat is een heerlijk beeld, ik zie je gebruinde spieren al voor me.’

Zijn woorden en de gedachte aan hem verwarmen me meer dan de kachel in mijn auto.

‘Misschien moet je even de knoopjes van je bloes losmaken.’

Ik slik, en concentreer me op zijn stem. In gedachte zie ik zijn vormen. Zijn brede kaaklijn en zijn gespierde rug. Zijn woeste borsthaar waar ik zo graag mijn handen door woel kan ik bijna voelen. Zonder mijn ogen te openen, zonder controle of het veilig is volg ik zijn suggestie op. Ik wil niets liever dan wegzakken naar de plek op die boot.

‘Laat je hand door je blouse glijden en in je bh. Verwarm je huid, denk dat het mijn hand is die zacht in je roze tepels knijpt.’

Ik kreun, zeg niets. 

‘Haal je beide borsten uit je bh, bevrijd ze streel ze voor me.’

Mijn ademhaling begint te versnellen, ik lig op mijn rug in de auto op een carpoolplaats. Het is puberaal spannend.

‘Breng je rechterhand naar je mond. Ik wil dat je zuigt op je vingers. Dat je ze bevochtigt zoals je mijn pik ook nat maakt. Ik wil je horen zuigen en smakken alsof je hier bent en op je knieën voor me zit.’

Ik moet mijn best doen boven het monotone geluid van de regen uit te komen, maar ik wil hem niet teleurstellen. Overdreven smakkend maak ik twee van mijn vingers nat.

Mijn tepels zijn stijf naar boven gericht en de bloedstroom zakt naar beneneden en laten mijn onderste lippen tintelen. 

‘Nu ga je met die hand naar beneden rechtstreeks je broek en je slip in. Voel jezelf. Ben je nat?

‘Ja,’ zeg ik hees.

Duw je vingers naar binnen, verwen jezelf. Stoot met je hand zoals ik In en uit je stoot. Ik wil je horen. Geen schaamte. Laat het los. Denk aan wat ik met ga doen als je thuiskomt. Aan wat je voor mij gaat doen als je thuiskomt.’

De hitte stijgt naar mijn hoofd en daalt weer naar beneden. Ik vergeet waar ik ben en denk alleen maar aan Bram. Aan hoe hij me thuis over het aanrecht duwt voor ik ook maar de kans heb mijn doorweekte pumps uit te trekken. Ik fantaseer hoe hij mijn broek naar beneden trekt en zijn stijve gretig achterlangs in me duwt. Hij eist me op, hij wil me. Ik ben ergens goed voor. Niks geen halfbakken vermoeide seks, maar seks vol overgave. Dat kan ik. 

‘Kom voor me, schatje. Dit kan jij.’

Mijn bewegingen versnellen en op het ritme van de regen glij ik in en uit me. Bijna, bijna ben ik over de rand. Ik duw er een derde vinger bij en met mijn linkerhand knijp ik hard in mijn gevoelige tepel. Ik gil en mijn benen verkrampen in de onhandige ruimte van de auto als het vocht uit me spuit.

‘Veilige reis mooie vrouw, ik zal op je wachten.’

‘Dank je,’ zeg ik en verbreek de verbinding.

Nogmaals pak ik een tissue en dep mijn eigen vocht van mijn hand en de stoel. Mijn borsten zijn nog gezwollen en passen bijna niet meer in mijn bh. Langzaam kom ik omhoog alle ramen zijn beslagen. De koffie is inmiddels lauw en smaakt toch beter. Als ik het raam open besef ik dat het droog is.

De lucht is geklaard, de parkeerplaats bijna leeg. Ik zuig de koele lucht op en de wereld lijkt ineens anders. In de heldere duisternis rij ik naar huis, de warmte tegemoet.

Na de bijeenkomst van afgelopen zaterdag heb ik veel feedback ontvangen op dit verhaal. Dat heb ik zo goed mogelijk aangepast. Het was wederom leerzaam en inspirerend. Ik kijk nu al uit naar de volgende editie. De notulen en van Vlammende Verzinsels lees je hier.