Afgelopen weken heb ik voor mijn doen bijzonder weinig gepost en geschreven. Ik heb geen kerstwens op Instagram gezet, mijn volgers niet verwend met een sexy verhaal over oud & nieuw. Ik heb geen mooie foto’s gezocht en niet aan mijn site gewerkt. Het is niet zo dat ik helemaal heb stilgezeten. Ik ben een verhaal aan het meelezen dat geschreven is door Sanna Es, en ik redigeer her en der wat schrijfwerk. Daarnaast heb ik promotie gedaan voor Bevlogen Liefde.
Maar dit zijn eigenlijk de eerste letters die ik schrijf sinds half december. Het is lastig te plaatsen waardoor dat komt. Het gaf me altijd energie kerstposts te maken, sexy foto’s erbij te zoeken en kerstverhalen te schrijven. Elk jaar kreeg ik, of trakteerde ik mezelf op een nieuw lingeriesetje. Dit jaar niet. Het was alsof er sluierbewolking hing over de feestdagen waardoor ik automatisch in een soort winterslaap ging. Hoe ik ook mijn best deed het huis gezellig te maken, en de tuin en steiger extra te verlichten de sprankeling die ik normaal voel rond deze dagen bleef uit.
Op oudejaarsdag ging ik, hoe kan het ook anders, gourmetten met man en kids. We deden een vragenrondje. Hoogte en dieptepunten van 2020. Er waren meer pieken dan dalen, kan ik dat zeggen? Mag ik zeggen dat ik genoten heb van onze reis in de natuur met de camper? Dat we ondanks alle Coronaregels een topvakantie hebben gehad in deze tijden waarin zo velen geraakt worden door dit onbegrijpelijke virus? De zorg, de horeca, de jeugd, de detailhandel, de luchtvaart enz. hebben het enorm zwaar en daar ben ik me zeer bewust van. Ik probeer niet te mopperen omdat ik niet kan uiteten, of geen vakantie kan boeken. Maar, ik zou liegen als ik zei dat ik het niet mis. Net als een oprechte warme knuffel van een vriendin, dat mis ik ook.
Voor de mooie momenten voel ik eerder dankbaarheid dan euforie. Blijdschap voelt niet gepast en daardoor lijken de momenten minder bijzonder. Maar dat zijn ze wel, misschien wel juist daarom. Terwijl ik dit schrijf is het bijna één uur s’nachts, ik kan gewoon niet slapen. Misschien heb ik teveel geslapen de afgelopen weken, of te weinig gedaan omdat ik alles even losliet. Of is de stilte van de nacht, in een tijd waarin er in dit huis met vijf en soms zes personen 24/7 geleefd wordt het juiste moment voor mij?
Misschien moet ik morgen iedereen naar buiten sturen, alsof we een brandoefening doen, net als op school … Creatief blijven denken mensen!
Goede voornemens? Daar doe ik niet aan. Als ik iets wil veranderen in mijn leven doe ik dat gelijk. Wel heb ik altijd als doel om de eerste weken van het jaar mijn lever wat rust te gunnen. 😉 Ik koppel daar geen specifieke tijd aan, maar ben even wat bewuster met het drinken van alcohol. Verder heb ik besloten dat ik van mezelf elke dag vijftienhonderd woorden moet schrijven. Mag over alles zijn of over niets. Als ik maar schrijf. Wegzakken in fantasie zodat de dagen weer gaan glinsteren, hoe luxe is het dat ik daar tijd voor heb?
Liefs, Alicia
Ps: zijn dit al vijftienhonderd woorden? Dan ben ik vast klaar voor vandaag. 😉
Alicia Chris 
Geef een reactie