Macht

Koude handen omsloten ruw haar borsten, hij was thuis. Met een walm van alcohol en sigaren om hem heen stapte hij zonder zich te douchen in hun echtelijk bed. Amelie bleef doodstil liggen en hield zich slapende in de hoop dat hij zijn pogingen zou staken. Hij gaf niet op. In een woeste beweging trok hij de deken van haar lichaam. Ze rilde van de koele lucht op haar huid. Zonder verdere omhaal of liefkozing graaide hij onder haar nachthemd.

‘Je bent zo … ’ Hij sprak met dubbele tong, zich verzetten was haar te veel moeite en de ruzie die zou volgen was te pijnlijk.

Zijn droge vingers drongen bij haar binnen, schurend tot ze ongewild vochtig werd. Ze walgde van zichzelf omdat ze deze ongevraagde aandacht toeliet. Haar lichaam accepteerde hem alsof het beter was dan niets.

Onhandig duwde hij haar benen uit elkaar, ze bewoog mee slap als een lappenpop. Suf klom hij op haar en met zijn zware, nog altijd sterke lichaam fixeerde hij haar in het matras. Zijn pik was half stijf, toch duwde hij zich bij haar naar binnen en zoog haar warmte hem automatisch vast. Eenmaal in haar werd hij harder, alsof zijn pik haar binnenste herkende en wist wat er verwacht werd.

Ze sloot haar ogen en in gedachten dwaalde ze af naar een andere wereld. Naar een tijd waarin Adriaan haar het hof maakte. Hij maakte indruk op haar met zijn donkere ogen en wijze woorden. Haar hart smolt voor hem toen hij gedichten aan haar voorlas op het bankje in de tuin van zijn landgoed. Zijn verleidelijke diepe stem, die voorzichtige eerste aanrakingen waar zoveel belofte uit sprak en zijn zoenen waren hemels. Langzaam zakte ze steeds verder weg in het verleden. Hij kon toen geen genoeg van haar krijgen, hij betaste haar vol bewondering, keer op keer en hij nam uitgebreid de tijd voor haar. In haar gedachte was ze daar, in die tijd. Haar lichaam volgde die herinnering en ontspande terwijl Adriaan haar gevoelloos nam.

Het stalen bed begon te piepen en de harde stoten haalde haar terug naar het heden. Hij gromde en hijgde, de geur van jenever was zo sterk dat het prikte in haar neus.

‘Van mij,’ zei hij, vlak voor hij klaarkwam en hij zichzelf ervan verzekerde dat ze hem toebehoorde. Amelie was opgelucht dat het bijna voorbij was. Hij leegde zijn laatste restje energie in haar, liet zich op haar vallen en viel in slaap, haar met een onbevredigd gevoel achterlatend. Het koste haar de grootste moeite hem van zich af te duwen. Op zijn rug lag hij naast haar. Zijn ademhaling werd dieper en ging over in zwaar gesnurk. Ze keek naar haar nog altijd knappe man die er zo verslagen bij lag. Hij was nog maar een schim van de jongen die haar in de rozentuin het hof maakte. Op een simpel kleed onder de brandende zomerzon, midden in de natuur versmolt haar lichaam met dat van hem en ontpopte zij zich van een meisje naar een jonge vrouw.

Ze had met hem te doen, de financiële zorgen om het landgoed braken hem op. Het waren moeilijke tijden en dat kon ze hem niet verwijten. Het was teleurstellend dat hij zich hierdoor afsloot. Hij had kennelijk te weinig vertrouwen in haar en hun huwelijk om zijn problemen met haar te bespreken. Ze had zo graag gewild dat hij met haar zou praten in plaats van zich bedrinken in de lokale bar.

In haar badjas liep ze geruisloos naar de bibliotheek, die samen met de rozentuin, haar favoriete plek was.

Voorzichtig ging ze met haar vingers langs de ruggen van haar kostbare collectie. De zachte stof van haar badjas streelde haar huid. Er was een kriebel in haar onderbuik achtergebleven en ze voelde zich onverzadigd. Ze kon op deze manier niet genieten van de aanrakingen van Adriaan, maar dat betekende niet dat haar lichaam gevoelloos was. Misschien had ze nu wel meer dan ooit behoefte aan warmte en aandacht. Ze herinnerde zich een pikant boek dat ze vorig jaar met rode wangen had gekocht op de markt in het dorp. Naarstig zocht ze naar dat beige boek met de paarsrode letters dat ze had verstopt achter haar favoriete roman; Trots en voordeel van Jane Austen.

De marktkoopman had het boek met een grote glimlach aan haar verkocht. Dat een keurige dame uit het buitengebied een zinnenprikkelend boekje kocht gaf hem vast stof tot praat aan de bar. Ze grijnsde, denkend aan het stoute gevoel dat ze op dat moment had.

Het Purperen Levenslied. Ja, zo heette het boekje.

Omringd door de stilte van de nacht wilde ze de eenzaamheid die tot haar kern was doorgedrongen vergeten, met een zacht kleed nestelde zich op de fluwelen divan en begon te lezen.

Ik heb haar gehad, in gedachten, honderden malen, naakt in mijn armen, ik heb haar gedroomd, nacht aan nacht, tegen mij aan.

De woorden in het boek omschreven beeldend de liefde en de lust tussen twee vrouwen. Amelie kreeg het warm bij het lezen van de vulgaire teksten en haar opwinding steeg bij ieder woord. In haar hoofd herhaalde ze de zinnen en beleefde ze wat deze vrouwen beleefden. Vervolgens voelde ze schaamte omdat dit haar zo raakte, het druiste in tegen alles wat ze had geleerd. Haar geweten zei haar dat ze het boek moest sluiten en de fantasie die langzaam ontstond moest verbannen uit haar geest. Maar ze deed het tegenovergestelde, het boek had haar gegrepen en een diep donker verlangen aangewakkerd. Wegleggen was onmogelijk geworden.

Amelie schrok van een zacht kloppen op de deur. Ze keek in de slaperige ogen van hun bediende Camira. De vrouw stond in haar nachthemd in de deuropening van de bibliotheek en keek Amelie enigszins verbaasd aan.

‘Ik hoorde dat er iemand wakker was en wilde even kijken of alles in orde is. Kan ik iets voor u doen mevrouw?’

Amelie bekeek haar bediende ineens met een andere blik.

‘Nog een kopje thee graag Camira.’

De hulp was van Creoolse afkomst en maakte al deel uit van de huishouding voor zij met Adriaan getrouwd was. Camira was zeker tien jaar ouder dan Amelie en ze had Amelie wegwijs gemaakt bij het reilen en zeilen rond het landhuis en was een goede, loyale hulp.

Camira maakte een kort knikje met haar hoofd en verdween richting de keuken.

Ze keek haar na met een vreemde nieuwsgierigheid. Het viel Amelie nu pas op hoe soepel ze zich voortbewoog. Haar amberkleurige huid glansde in het licht van de olielampen en ze straalde een soort innerlijke rust uit. Amelie vond dat benijdenswaardig.

Camira kwam terug en zette de thee op de tafel naast de divan. Ze stond nu zo dichtbij dat haar frisse geur Amelie niet kon ontgaan. Het deed haar denken aan haar geliefde tuin. Het donkere haar van de vrouw dat normaal in een knot was vastgebonden hing nu woest golvend over haar schouders. Voor het eerst viel Amelie op dat Camira een ware schoonheid was, bijna alsof de nacht een heel ander licht op haar scheen.

Camira keek haar vragend aan. ’Kan ik verder nog iets voor u betekenen, mevrouw?’

Amelie was zich zeer bewust van de machtsverhouding tussen haar en deze vrouw. Had ze Adriaan ook ooit gediend op oneervolle wijze? Haar ongepaste gedachten kregen steeds meer vorm. Dit boek vulde haar hoofd met ideeën waarvan ze nauwelijks wist dat ze bestonden. Toch had iemand het opgeschreven, het echt gevoeld en er vurig naar verlangd. Hoe ver zou Camira gaan in het dienen van haar mevrouw?

‘Kom eens bij me zitten.’ Ze klopte met haar hand op het fluweel.

Camira ging naast haar op de divan zitten en keek haar haar niet aan, alsof ze wist wat ging komen. Pure opwinding en een gevoel van macht raasde door haar lichaam. Zo moet een man zich voelen, dacht Amelie. Doelbewust pakte ze de kin van haar bediende en dwong haar haar aan te kijken. Vol verwondering staarde ze naar de donkerrode sensuele lippen. Ze liet haar vinger erlangs glijden en verlangde meteen naar meer.

Amelie moest weten of de woorden juist waren, of het klopte wat de dame uit het boek voelde. Die drang was zo krachtig dat er voor schaamte geen plaats meer was. Ze bracht haar gezicht dichterbij dat van Camira en zette haar lippen op hare. Ze wist dat Camira haar niet zou afwijzen en dat gaf haar de kracht om door te zetten. Camira opende gedwee haar mond en hun tongen verstrengelden zich. Amelie merkte dat Camira’s ademhaling net zo hard versnelde als de hare. Was het angst of opwinding? Deed het ertoe?

‘Trek je jurk uit.’

Camira stond op en trok haar nachtjurk uit. Amelie bekeek vol bewondering haar flinke ronde borsten met hun grote diep donkerbruine tepels die prompt naar voren wezen.

Haar wat vollere buik overschaduwde de gitzwarte krullenrond haar vulva. Alles aan deze vrouw was prachtig en zo in contrast met haar eigen lichte porseleinen huid. Camira straalde een krachtige vrouwelijke energie uit en ze was werkelijk onweerstaanbaar. Amelie stond open liep om haar heen zodat dat ze de vrouw nader kon bekijken. Camira bleef onbewogen staan en liet zich bekijken, wachtend op de volgende stap. Amelie’s ego groeide met de minuut, ze voelde zich zekerder en ging weer voor Camira staan. Dichtbij, zij nog in haar nachthemd, de bediende naakt. Weer vonden hun lippen elkaar en Amelie betaste onderzoekend met haar kleine handen de borsten van Camira en kneep in haar tepels. Een gesmoorde kreun ontsnapte aan haar mond.

Amelie grijnsde zelfgenoegzaam om die reactie en trok met haar vingers een lijn naar beneden, tot ze uit kwam bij de zwarte krullen van Camira. Ze liet haar vingers door de haartjes gaan die stugger voelde dan ze had verwacht. Camira hijgde zacht. Amelie gleed met haar vingers langs haar gezwollen lippen.. Ze wist de weg niet precies maar polste de reactie van haar hulp. Al snel dacht ze te weten welke plek fijn voelde.. Drie vingers verdwenen in het vochtige vlees. Met haar andere hand kneep ze in haar bil. Alles was zo zacht. Camira kreunde weer, ze kon zich blijkbaar niet meer inhouden en Amelie voelde hoe haar lichaam zich moest inspannen om te blijven staan.

‘Genoeg,’ zei Amelie.

Ze trok haar vingers terug en rook eraan. Zo zoet. Amelie kreeg het er warm van en ze werd vochtig tussen haar benen. De restjes van Adriaan’s zaad vermengden zich met haar eigen opwinding. Amelie trok haar nachthemd uit en liep naakt terug naar de divan. Ze ging uitnodigend op haar rug liggen.

‘Kijk naar me.’

Camira deed wat haar werd opgedragen en keek naar de jonge vrouw die met gespreide benen voor haar lag.

‘Kom bij me, voel mijn lichaam.’

‘Ja mevrouw.’ Haar stem was hees.

De grote dame hing over Amelie en kuste haar vrijer en inniger dan eerst. Amelie kon daar geen genoeg van krijgen.

‘Ga verder,’ zei ze hijgend.

Camira deed wat van haar werd verwacht, braaf begon ze de nek van haar mevrouw te zoenen. Amelie kreunde, haar huid was gevoelig, haar lichaam oververhit. Zweetdruppels ontstonden op haar voorhoofd. Ze begon haar geduld te verliezen en duwde het hoofd van Camira nog verder naar beneden tot die grote rode lippen Amelie’s zachtroze tepels vonden. Krachtig zoog ze eraan en de sensatie trok pijlsnel naar haar onderbuik

‘Goed zo, ga door.’

Ze had haar handen nog steeds op haar hoofd en kneep van opwinding in de woeste krullen.

Het eerste moment dat ze haar tong voelde strelen langs haar meest gevoelige plek slaakte ze een kreet.

Ze duwde haar bekken verder in het gezicht van Camira die ijverig met haar tong bezig was. Ze zette meer kracht, maar het was niet genoeg. Amelie wilde harder, meer en ze duwde haar hoofd nog dieper in haar schoot en hield het daar.

‘Ga door. Ja zo! Ik kom … ‘ Ze gilde het uit en haar lichaam spande zich volledig aan voor de totale ontlading kwam. Bevend zakte ze weg op de divan en trok het kleed over zich heen. Camira kwam omhoog en veegde haar natte mond af met haar hand.

‘Verder nog iets mevrouw?’

‘Ik wil nog wel een kop thee.’

‘Ja mevrouw.’ Camira bukte voorover om haar nachtjurk op te rapen en toonde nogmaals haar naakte billen aan Amelie. Amelie lachte in zichzelf toen Camira de kamer verliet.

Weer trok er koude lucht over haar lichaam, ze werd er wakker van. De deken was op de grond gevallen en haar boek lag er half opengeslagen naast. Zonnestralen drongen door de luiken naar binnen. Verschrikt kwam Amelie omhoog en keek op de klok, het was al ochtend en ze moest haast maken als ze op tijd wilde zijn voor het ontbijt.